Umeće sočnog, realističnog pripovedanja, u trećem licu, nenarušene hronologije, u tradicionalnom maniru priznatih ali sve manje čitanih klasika, vratilo se na neupadljivo otvorena, ali legitimna, stamena i funkcionalna vrata raznovrsnog obilja savremene srpske književnosti i romanom Borislava Radosavljevića. Pravo iznenađenje i osveženje u nasrtljivom bujanju postmoderne vegetacije u kojoj sve češće imitatori nadmašuju maštu svojih uzora i učitelja.

Ljiljana Šop

Valja se čuvati predrasuda, kazujem sebi svesna da umalo nisam pod nehotičnim dejstvom jedne od njih zanemarila dobar roman. Ime pisca iz Jagodine, neuvedeno u posvećene krugove prestoničkog književnog života (premda Radosavljević ima iza sebe tri romana i knjigu priča) nije obećavalo iznenađenje, naslov ne zveči, izdavač iz provincije, sem što čini čudo objavljujući knjige u ovom vremenu, ne reklamira se, sive korice su sve pre nego agresivne. A potencijalni čitalac se rve s nekim drugim brigama, sve manje spreman na uživanje u tekstu, tradicionalnom ili modernom, svejedno.

Radosavljevićeva jednostavno srezana i sigurno vođena priča započinje u dubičkoj, provincijalnoj nedođiji uoči prošlog rata: ljubavna romansa Anđelkovih roditelja osujećena je verskim predrasudama, primitivizmom i, konačno, ratom u kome oboje bivaju nevine žrtve. Obeležen samoćom i seoskim govorkanjima, uz priprostog dedu čije muke ne može razumeti u dečačkom uzrastu, raste osetljiv i nesiguran, sklon knjigama i maštanju, mladić čijim obrazovanjem upravljaju partijaši, i sami neuki ali zaato vatreni u svojoj odanosti pobedničkoj ideji. Zahuktalo u samouređivanju i stvaranju budućih poslušničkih kadrova, društvo šalje Anđelka Tacaka na studije u prestonicu. Muke i lepote studentskog života šezdesetih godina, sukob ideja i uticaja, lektire i života, jave i snova, emotivno i intelektualno sazrevanje, bivaju okosnica priče koja uspeva da zavodljivo balansira između obilja detalja, individualizma, posebnosti s jedne strane, a kazivanja o tipičnom, čestom, kolektivističkom i simptomatičnom za onovremeno društvo, s druge.

Veoma lična ali i sasvim tipična jeste ova priča o usvajanju i osvajanju iskustva, znanja, grada, njegovih ulica, trgova i institucija; u ime hiljada sličnih jedna je morala biti ispričana da posvedoči o večitom stizanju uplašenog i odlučnog, gladnog i žednog, izgubljenog i samouverenog Provincijalca u omamljujuću, surovu, ravnodušnu obećavajuću prestonicu, o fizičkim i duhovnim avanturama tog susreta koji liči na dvoboj u kome oba učesnika nude i otimaju, miluju i gaze istovremeno. Radosavljević je dobro osetio i klasične dimenzije, i ritualnu stranu, i individualnu boju i snagu Susreta koji oblikuje ljudske sudbine ali i duh grada, njegov trajni profil.

Oko Anđelka Tacaka buja život baš kao i u njemu, na onaj donekle nesvestan način kako ga mladost oseća, pridajući svemu i svima važnost, sluteći dublje razloge ali i preuveličavajući značaj zbivanjima. U jednakom raitmu buja i priča, pretiču se epizode, traže svoj prostor i sporedni junaci i munjeviti utisci. Individualnosati se otimaju sve organizovanijim oblicima društvenog, tačnije partijskog života, ali se i sapliću, nestaju kao točkići superiornog kolektivnog mehanizma. Ni obični naslov romana u tom svetlu nije sasvim običan. Drugovi oko Anđelka jesu drugovi (cimeri, prijatelji, drugari), ali i drugovi koji traže...