Šenoin Vječni Žid u Zagrebu izišao je godine 1862. u podlistku dnevnika »Pozor«, neposredno nakon kraja »olovnih vremena«, odnosno doba Bachovog apsolutizma; zapravo je djelo na granici novele i feljtona – »novelistički feljton, feljtonska novela živahna stila i duhovita poleta« (Šime Vučetić). Kroz zgode i nezgode zbunjenog »lutajućeg Židova« Ahasvera, koji u tri navrata doluta u Zagreb, Šenoa iznosi duhovitu satiru na političko konvertitstvo i kameleonstvo u Hrvatskoj, opisujući vrijeme Ilirskog pokreta 1840-tih, »bachovanja« 1850-tih i vraćanja ustavnog poretka ranih 1860-tih godina.

Romanopisac, pripovjedač, pjesnik, feljtonist, putopisac i dramatičar August Šenoa (1838.-1881.) obilježio je cijelo jedno razdoblje hrvatske književnosti, na razmeđu romantizma i realizma, koje se naziva »Šenoino doba«.