Saat, sabahın dokuzuydu. Mahallenin yaşlı postacısı, sopasıyla sokak kapısına vurdu ve bağırdı :

— Adrien Zograffi!

— Bekleyin bir dakika, Gavrila Baba! diye seslendi Adrien; henüz giyinmedim.

«Vay canına!» diye aklından geçirdi postacı, «bizim gezgin kuş dönmüş.»

Avluya girerken, Adrien'in kıyısına sardunya, fesleğen ve karanfil saksıları sıralamış olduğu penceresinin tülünü değneğinin ucuyla teklifsizce yana sıyırdı. Genç adamın kendisi evdeyken, mektup geldiği zaman, mutlaka «Bununla bir tzuyka içersin» diyerek birkaç metelik vereceğini çok iyi bilirdi; hele şu kenar mahalleyi utanca boğan ünlü kaçışlarının birinden sonra ise, bahşiş «hatırı sayılır» olurdu.