Ölüme değil özüne doğru akardı zaman.
Her bitiş yeni bir başlangıca sebepti; her son aynı zamanda bir ilkti; gecenin sonu sabaha varırdı; ayrılıklar kavuşmak içindi.
Nokta ile sonlanırdı cümleler ve kelimelerin bittiği yerde başlardı müzik.
Ve bundan sonrasını ancak bir şarkı anlatabilirdi...
"Bir goncaya rengin veren
Ol taze tenindir
Mâzi de senin
Gün de senin
Ân da senindir"
Peki, ya arkalarında bıraktıkları?