İstiyoruz ki; bizimle aynı otobüse binen herkes son durağa kadar bizimle gelsin. Onların inecekleri yerin başka olduğunu, bize bir müddet eşlik edeceklerini ve sonra kendi hikayelerine doğru yol alacaklarını görmezden gelerek çıkıyoruz yola.

İşte bu öyküler böyle yazıldı.

Hayatımıza giren her insanın sonsuza dek bizimle olacağı yanılgısını taşıyanlar, devam edemeyenler, fallardan çare arayanlar, aşkı bedel ödemek zannedenler, kendi gölgesinin kuklası olanlar, omuz omuza isyan edenler, güzeller, çirkinler, iyiler, kötüler, mağdurlar ve yalancı mağdurlar. Hepsi, bir türlü bitiremedikleri hikayelerinin içinde, birileri onları kurtarsın diye bekliyorlar.

Yarım kalan öykü yoktur, o öykü o kadardır, bilmeden.

Duygu Değirmenci, ilk öykü kitabı Bu Öyküler Bitmedi ile bizi, hiç bilmediğimiz hayatların içinden, kimi zaman seyirci, kimi zaman suçlu, kimi zaman mağdur, kimi zaman da kahraman olarak geçiriyor. Tanımadığımızı zannettiklerimizle aramızda bir duygudaşlık kuruyor. Ve diyor ki; Bir kaldırım köşesinde, bir durakta, bir mutfak masası etrafında ya da bir sokakta, ama mutlaka bir yerde kesişecek yollarımız. O zamana kadar, görüşmek dileğiyle.