Leraren kunnen onze schooltijd maken en breken. We hebben allemaal herinneringen aan een paar leraren die voor ons het verschil maakten. In 'Tussen sleur en zwier' brengt Bregje Pel een ode aan haar belangrijke leraren. Ze gaat met ze in gesprek, schetst hun gang door het onderwijs, zoekt uit waarom zij haar zo raakten en vraagt naar de winst- en verliesrekening van hun leraarschap. Daarnaast vertelt ze in autobiografische verhalen wie ze was las leerling, hoe de school haar soms welkom heette en soms helemaal niet. Ze vraagt zich af waarom ze zelf leraar werd en hoe ze, toen ze dat eenmaal was, danste tussen sleur en zwier. Haar verhalen zijn bestemd voor ieder die heeft schoolgegaan en die nadenkt over de opdracht van de school. Ze houdt een pleidooi om van de school een plek te laten zijn waar de leraren laten zien wie ze zijn en moeite doen om te zien wie het kind is. 'Tussen sleur en zwier' is een verhaal over reizen, zwerven en groeien, met troost en hoop tijdens soms moeizame leraarsdagen.