Helinciğim,
Kusura bakma, kaç gündür yazamadım sana. Öyle şeyler oldu ki, nereden başlasam anlatmaya bilemiyorum. Konu tahmin edeceğin gibi yine Öteki. Adını dahi söylerken kapıldığım öfke öyle büyük ki, bir an önce içimi boşaltmazsam bomba gibi patlayabilirim... Ben bu haldeyken ne oldu biliyor musun? Hani yavuz hırsız ev sahibini bastırırmış derler ya, Öteki de bunca olaydan sonra beni bastırmaya kalktı. Odamda oturmuş bilgisayardan gazete haberlerini okuyordum. Öteki sinirle kapıyı açıp içeri girdi. Önce hiç konuşmadı. Odada ben yokmuşum, adam değilmişim, onu izlemiyormuşum gibi davrandı. Sinirden dişlerini yiyor, iki duvarın arasında gidip geliyordu. Arada bir de, ayağının birini yere vurarak,
—Olamaz, böyle bir şey mümkün değil, dediğini duyuyordum. Daha fazla dayanamadım.
—Ne oldu sayın N? diye sordum. Lütfedip yüzüme baktı. Hatırlaya bildiğim kadarıyla aramızda şöyle bir diyalog başladı. Yüzüme kinle bakarken dedi ki:
—Ne yapmak istiyorsun? Açık olalım. Lütfen sen de derdin neyse, neyin hıncını almak istiyorsan söyle? Her şeyi anlat bana. Gerçekten bıktım usandım. Yoruldum anlıyor musun? Geldiğim günden beri huzurum yok. Ne yapmaya çalışıyorsun? Beni delirtince başın göğe mi erecek? Söyle hadi! Sonuç olarak ne sen ne ben, babamızın işini yapmıyoruz. Devlet memuru olup aynı maaşı alıyoruz. Her konuda, her işte eşit haklara sahip değil miyiz?
—Aksini mi söyledim?
—Bakın sayın N, bana bir şey dediğiniz yok. Sorun da burada. Bir şey demiyorsunuz ama sürekli kin duyuyorsunuz. Nedir içinizdeki bu öfkenin kaynağı? Kendinizi yalnız mı hissediyorsunuz? Boşa kürek çektiğinizi mi düşünüyorsunuz? Sevmediğiniz mesleğe kölelik yapmaktan mı hoşlanmıyorsunuz, anlamıyorum ki. Benim de sorunlarım var. Size bir şey diyor muyum? Şu ana kadar sizin yüzünüzden mutsuz olduğumu dile getirdim mi hiç?
—Sizin sorununuz ne biliyor musunuz?
—Neymiş? Hadi söyleyin lütfen.
—Yalan söylemek. Benim yüzümden mutsuz olduğunuzu söylemek için odama gelmediniz mi?